Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Με τη φορά του ρολογιού

Είναι κάτι στιγμούλες στη ζωή που καταλαβαίνεις για τι είσαι φτιαγμένος, το υλικό σου, πού καίγεσαι και πού αντέχεις. Πολλά χρόνια φοβόμουν πως δεν άντεχα, τώρα καταλαβαίνω πως τότε άντεχα και μόνο που ανάσαινα. Δύσκολο να καταλάβεις το δύσκολο στη ζωή. Το παρόν σε μια ανύποπτη στιγμή γίνεται το παρελθόν ενώ το επόμενο δευτερόλεπτο περιμένει περήφανο να μπει στο ντουλάπι των πεπραγμένων. Τελικά έχω ένα θέμα με τον χρόνο, τις εποχές, το «τα πάντα ρει».

Σίγουρα όλα αλλάζουν. Όλα μετατρέπονται σε κάτι νέο που δεν απέχει παρά μόνο ένα χιλιοστό (και ούτε) από την προηγούμενη κατάσταση. Παρατηρήσατε ποτέ ένα απλό γδάρσιμο στο δέρμα σας; Από τη μια στιγμή στην άλλη εμφανισιακά δεν έχει καμία διαφορά και μια μέρα ξαφνικά το κοιτάς και λες «αυτό ήταν, επουλώθηκε».

Έτσι είναι και η ζωή. Το παρόν έχει μόνο μία ευκαιρία να είναι ωραίο, γιατί την επόμενη είναι παρελθόν και δεν ξαναγυρίζει. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που φοβούνται όχι μόνο να εκφραστούν, φοβούνται μέχρι και να αντικρύσουν τον ουρανό. Είναι αστείο να φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου, ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία που έχω παρατηρήσει σε άνθρωπο. Για χρόνια πίστευα πως ο εαυτός μας καθορίζεται από τις συγκυρίες. Η άποψη αυτή, αν με ρωτάς, ακόμα πιστεύω πως έχει βάση. Πλην αυτού όμως καταλήγω και σε ένα νέο συμπέρασμα: ο εαυτός μας έχει αποστολή και είναι αυτό που εξυπηρετεί την αποστολή του.

Ο καθένας μας έχει ένα σκοπό ως ύπαρξη, άλλος καλό, άλλος κακό. Ο σκοπός υφίσταται όμως. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να διασαφηνίσω τον σκοπό της ύπαρξής μας. Τελευταία, κατάλαβα πως κάνω ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους και χάρηκα πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζονται επάνω μου, η μεγαλύτερη καταξίωση της ύπαρξής μου ως σήμερα. Αυτό πιστεύω είναι λογική συνέπεια μιας προσπάθειάς μου να είμαι όσο τον δυνατόν πιο αληθινός (ή και απόλυτος κάποιες φορές) με το οτιδήποτε στη ζωή μου.

Κάποιος πραγματικά σοφός φίλος μου, που εκτιμώ πολύ, μου μίλησε για τον διαχωρισμό του φανταστικού κόσμου που θα θέλαμε να ζούμε, ή που βιώνουμε παράλληλα, και της πραγματικότητας. Επίσης, μου εμπιστεύθηκε και την θέληση του να τα ενώσει αυτά τα δύο. Τότε μου φάνηκε ριψοκίνδυνη αλλά εξαιρετική. Τώρα μου φαίνεται απλά η αφορμή. Τελικά κατάλαβα πως για να ζήσουμε στο μέγιστο το σήμερα μας πρέπει να εξετάσουμε το πώς θα θέλαμε να είναι, το πώς είναι στην πραγματικότητα αλλά και το πώς θα ήταν αν στην πράξη πετύχαινε στο έπακρο. Μπερδεμένο ε;

Πάντα θα υπάρχει το ιδανικό και το υπαρκτό. Μακάρι να ταυτιστούν αυτά τα δύο κάποτε, ενδεχόμενο σχεδόν άνευ προσέγγισης για πολλά χρόνια ακόμα. Αν δεις όμως το ιδανικό ως υπαρκτό θα ανακαλύψεις και εκεί ένα άλλο ιδανικό και ούτω καθ’ εξής.

Ζήσε στο σήμερα όπως εσύ θέλεις. Σε λίγο θα ναι παρελθόν.
Μην αναπολείς το παρελθόν όμως. Υπάρχεις και ζεις γιατί αυτό σου δωσε την δυνατότητα.