Είναι αρκετά βράδια που σκέφτομαι όσα έχω
ζήσει στα 25 χρόνια ζωής μου, στα 10 (βαριά βαριά) χρόνια προσωπικής ζωής και
γενικά καταλήγω σε συμπεράσματα που μου κακοφαίνονται.
Δεν ξέρω αν μεγάλωσα νωρίς, αλλά έμαθα όταν
αποφασίζω να λέω «καλημέρα» σε κάποιον να την κόβω δύσκολα. Πόσο μάλλον όταν
έχω μοιραστεί το κρεβάτι μου, το σώμα μου, τις σκέψεις μου με ένα ακόμα άτομο.
Καταλαβαίνω πως έχετε τα δικά σας ψυχολογικά, αλλά και τους δικούς σας κανόνες κοσμοθεωρίας. Παρά ταύτα εμένα αυτά με ενοχλούν. Πώς διάολο δίνεστε σε ανθρώπους και την επόμενη μέρα το ίδιο άτομο είναι ένας άγνωστος; Ένας αούας που απλά λειτούργησε ως ένας ζωντανός δονητής για να ικανοποιηθεί η κάβλα σας;
Πραγματικά σας κατανοώ γιατί έτσι μεγαλώσατε,
έτσι σας έδειξε μάλλον ο μπαμπάς σας (αν και αυτό παίζει να μην το συζητήσατε
καν μαζί του) και να καταλάβατε – σύμφωνα με έναν παράλογο, κόντρα στον δικό
μου, νόμο λογικής – ότι ναι, αυτό το σωματικό «πάρε - δώσε» είναι κάτι ορθό και
αποδεκτό.
Για όλα αυτά φυσικά και έχω αφορμή, αλλά μα
τω Θεώ γιατί φέρεστε έτσι; Δηλαδή εσείς μετά γυρνάτε στο ίδιο κρεβάτι που
ξαπλώσατε πριν 10 λεπτά με έναν άγνωστο και λέτε «πω πω τι ωραία που φέρθηκα
(σε μενα) σήμερα!»;
Μέσα στα χρόνια μου προσπάθησα να μην είμαι
πιεστικός, διεκδικητικός, εκδικητικός σκέτο, υπερβολικά ρομαντικός,
ευκολόπιστος, ονειροπόλος, ερωτόπληκτος και διάφορα άλλα τέτοια που με χαρά
υπηρέτησα 25 χρόνια τώρα… Αλλά ΔΙΑΟΛΕ να διαγράψω όλα τα ευαίσθητα
χαρακτηριστικά του εαυτού μου επειδή εσείς δεν έχετε καλές πλευρές; (Πιστέψτε
με, η καλή σας πλευρά δεν είναι ότι έχετε ωραίο προφίλ στο facebook ή ωραίο κώλο μέσα από τη βερμούδα σας).
Θα μπορούσα να γράψω πολλά πολλά τέτοια, αλλά
έχω νεύρα, έχω παράπονο και δεν έχω σχέση. Και καλύτερα εδώ που τα λέμε, γιατί
έτσι όπως τις ορίζετε, εγώ φέρομαι καλύτερα στις ξεπέτες μου, παρά εσείς στις σοβαρές
σχέσεις.
Υ.Γ. Μέχρι να σταματήσουν να γράφονται τραγούδια, όπως το παρακάτω, εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω πως η επιμονή στις ανθρώπινες σχέσεις είναι προσόν.
