Πολλές φορές δεν καταλάβαινα πώς να το ορίσω, αλλά το είχα
στο μυαλό μου. Το θέμα ήταν ότι στη ζωή μου συναντούσα τις ίδιες συμπεριφορές
που δεν μπορούσα να διαχειριστώ και κατ’ επέκταση δεν μπορούσα να δικαιολογήσω
γιατί ακολουθώ μια συγκεκριμένη πεπατημένη κι εγώ.
Αν τα λέω λίγο μπερδεμένα είναι επειδή ακριβώς η ζωή μου για
πολύ καιρό – χρόνια θα έλεγα – ήταν όσο πιο μπερδεμένη μπορούσε. Είχα μεγαλώσει
με την ιδέα των αιώνιων φίλων, των μονίμων σχέσεων, των δυνατών ερώτων και
πολλών άλλων υψηλών ιδανικών που στην πορεία δεν μου «έβγαιναν».
Δεν είναι ότι δεν είχα φίλους που με αγάπησαν και δεν τους λάτρεψα,
είναι που ποτέ δεν σκέφτηκα πως όλα έχουν ένα όριο. Το όριο που αναζητούσα από τους
άλλους δεν το έβλεπα γιατί απλά δεν είχα δημιουργήσει το δικό μου. Γηράσκω αεί
διδασκόμενος και έτσι και εγώ δημιούργησα την έκταση αυτή που μου επιτρέπει να
ζω, χωρίς να επηρεάζω άλλους και χωρίς να αισθάνομαι πως αδικούμαι από τους ίδιους
ανθρώπους.
Αν δεν εφαρμόσεις αυτά που θες στη δική σου ζωή, μην
περιμένεις να στα δώσει ο δίπλα σου. Με άλλα λόγια, η ζωή είναι καθρέφτης. Ό,τι
κάνεις, θα το πάρεις πίσω και ό,τι φοβάσαι, αυτό θα λουστείς. Τα λάθη είναι για
τους ανθρώπους, βέβαια, και θα κάνεις (έχω κάνει) πολλά, αλλά το θέμα είναι να
το καταλάβεις εγκαίρως και να μη συνεχίζεις να σκουτράς πάνω σε βράχους που
παραμένουν αμετακίνητοι στη θέση τους.
Οι βράχοι στη ζωή είναι προϊόν εγωισμού – τόσο δικό μας, όσο
και των άλλων. Δηλαδή βράχο αποτελεί το «όχι» μιας χυλόπιτας που το μήλον της έριδος
δεν μας κάνει τη χάρη να πάρει τη θέση που το δίνουμε στη ζωή μας. Βράχος, όμως,
είναι και η επίμονη μας να ζητάμε να προσφέρουμε καλά και ντε μια θέση στη ζωή μας
σε έναν άνθρωπο που δεν θέλει.
Αυτό ήταν κάτι που ποτέ δεν προσπάθησα να αντιληφθώ. Αυτό το
«γιατί να μου λέει όχι» ήταν κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα. Και όμως δεν
μπορούσα να αντιληφθώ πως τα «όχι» που ακούμε εμείς είναι τα «ναι» στη ζωή
κάποιου άλλου ή δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα «ναι» που πραγματικά θα
αξίζει για εμάς και για τους άλλους.
Σκέψου αυτό: Σου προσφέρει η μαμά σου ροδάκινο, κομμένο και
σερβιρισμένο. Εσύ δεν θες. Φταίει το ροδάκινο; Φταίει η μαμά σου; Φταίει το
πιάτο; Όχι. Τα ροδάκινα σου αρέσουν και δεν ξέρεις καν αν αυτό που σου έχει
κόψει είναι νόστιμο. Παρά ταύτα εσύ θες καρπούζι και πας να ψάξεις, να δεις αν
έχει στο ψυγείο, μπορεί να κατέβεις να αγοράσεις, μπορεί να βρεις, μπορεί και
να μη βρεις, αλλά αν βρεις, θα κόψεις, θα φας και αν είναι νόστιμο θα το
φχαριστηθείς κιόλας.
Κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις. Πριν χρόνια ο πατέρας μου
ανέφερε ένα περίεργο δικαίωμα που πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω στην
αρχή, αυτό της αυτοδιάθεσης. Άκου τώρα, αυτό το δικαίωμα είναι ο συμπαντικός
νόμος που εξυπηρετεί αυτό που θες εσύ προσωπικά να κάνεις. Τι θέλω να πω; Ο καθένας
έχει το δικαίωμα να κάνει τον εαυτό του ό,τι θέλει. Να πει τα «ναι» και τα «όχι»
του χωρίς να πρέπει να δώσει εξηγήσεις για αυτά.
Έτσι ακριβώς. Τα όρια υπάρχουν για να έχει εφαρμογή το συγκεκριμένο
δικαίωμα. Εσύ μπορείς να κάνεις αυτό που θες από τη στιγμή που δεν αφήνεις τον
εαυτό σου να υπηρετεί τις αυτοδιαθέσεις των άλλων.
Οριοθέτησε τον εαυτό σου και θα δεις που και οι άλλοι θα το
σεβαστούν.
