Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Σε μια χώρα που αιμορραγεί...

Βαρύ το κλίμα σήμερα για όλους μας. Δεν είναι από τις ημέρες που θα θυμόμαστε και θα λέμε «το περάσαμε κι αυτό γιατί είμαστε δυνατοί». Είναι από τις ημέρες που – όπως και να το κάνεις – πονάς όταν βλέπεις την χώρα που σε γέννησε να αιμορραγεί τόσο.

Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ για άλλη μία φορά: Αγανακτισμένος είμαι αλλά δεν θα πήγαινα ποτέ στους «Αγανακτισμένους του Συντάγματος». Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά ντρέπομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει μέσα μου. Πες με κομματόσκυλο αλλά εγώ – τηρουμένων των αναλογιών και της ηλικίας που είμαι – χάρηκα όταν βγήκε η Νέα Δημοκρατία. Και αν μου δινόταν πάλι η ευκαιρία να ψηφίσω για την Ελλάδα του αύριο την Ν.Δ. θα εμπιστευόμουν. Όχι επειδή είναι οι καλοί και άξιοι, ούτε γιατί εκπροσωπούν τα δίκαια μου. Απλά γιατί εγώ με αυτούς είμαι, έτσι μεγάλωσα. Δεξιός ήμουν, δεξιός μάλλον θα μείνω.

Και πώς να πάω να διαδηλώσω εναντίον ποιων; Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από τους ανθρώπους που η ζωή τους έκανε κάποιους ανθρώπους που τίμησαν με την ψήφο τους κάποιοι πολίτες και τους έστειλαν στο κοινοβούλιο να μπορώ να τους αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα. Ναι και μένα δεν μου αρέσει η κατάσταση της χώρας, ούτε που θα πληρωθώ ψύχουλα γιατί κάποιοι κάποτε αποφάσισαν να φάνε τα καταπετάσματα. Αλλά να διαδηλώσω εναντίον αυτών που μέχρι προχτές έτρωγα μαζί τους και είμαι σίγουρος πως και στο μέλλον θα ξαναυπάρξω σε παρέα τους;

Δύσκολα περνάω κι εγώ. Με έχει αγγίξει η κρίση για τα καλά. Και αισθάνομαι και ανίσχυρος να κάνω την Ελλάδα να γυρίσει στο 2004 που όλα έλαμπαν. Και εγώ έχω φτάσει να λέω «πώς θα τα βγάλουμε πέρα ως κράτος;» αλλά δεν βγήκα να σπάσω το King George και την Μεγάλη Βρετανία για να δικαιωθώ. Και πώς να πάω δηλαδή να επιτεθώ σε μέρη όπου συχνάζω; Πώς να πω ότι μου φταίνε οι πολυεθνικές που έχουν τα συγκεκριμένα ξενοδοχεία όταν η οικογένεια μου έχει χτίσει το σπίτι της με τα δεδουλευμένα κεφάλαια αυτών των εταιρών;

Πιέζομαι για να ζήσω σε μια Ελλάδα που κανείς δεν μου είπε πως θα γινόταν έτσι. Σαν παιδί, έφηβος για την ακρίβια, ονειρεύτηκα να ρθω στην Αθήνα να ζήσω αυτά που δεν μπορούσα στο νησί. Και τώρα τι; Να μη μπορώ να κατέβω στο κέντρο επειδή χτυπάνε γυναικόπαιδα; Που τα είδαμε αυτά; Όλα αυτά σε μια Ελλάδα που σοκαρισμένη έβλεπε ένα αμάξι γαζωμένο στην μέση της Κηφισίας πριν 15 χρόνια από την 17 Νοέμβρη τότε όταν είχε σκοτώσει έναν βρετανό αξιωματούχο νομίζω…; Το θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το πρωινό. Περνούσα με το σχολικό μου και λέγαμε «Κοιτάξτε ρε! Σκοτώσαν ΑΝΘΡΩΠΟ!» και τώρα τι; Σκοτώνουμε ανθρώπους, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, για να αποκτήσουμε την ελευθερία που μας στερούν;

Τι φταίνε και οι πολιτικοί; Εμείς τους δώσαμε κατ’ επανάληψιν το δικαίωμα να τα φάνε με τη ψήφο μας. Και κακώς τα φάγανε αλλά αν συνεχίζαν να τα τρώνε χωρίς να ενοχλούν σε τίποτα τα εισοδήματα του μέσου πολίτη και τις συντάξεις να δεις που ρουθούνι δε θα άνοιγε;

Δυστυχώς, ο Έλληνας δεν παλεύει πια για την πατρίδα του. Ο Έλληνας πια παλεύει μόνο αν του θίξεις το πορτοφόλι του. Όχι επειδή αύριο δεν θα χει να φάει ψωμί αλλά γιατί θα του κόψεις την πιστωτική και δεν θα χει να πάρει plasma tv για το Home Cinema.

Μια κατάντια ηθική. Ντροπή μας σαν άνθρωποι. Άσε τα πολιτικά, κάποτε θα φτιάξουν. Η κοινωνία είναι αυτή που πεθαίνει και δεν το καταλαβαίνει. Κρίμα.