Αυτόματη καταμέτρηση...

Οι άγραφες σελίδες με φοβίζουν. Μπορείς να τις γεμίσεις βέβαια με ότι αισθάνεσαι αλλά πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου, το έτοιμο κείμενο είναι πιο ενδιαφέρον. Αλλιώς όλοι θα γράφαμε. Βέβαια και μένα που μ’ αρέσει το γράψιμο, δεν του είμαι και πολύ πιστός…

Γενικά στη ζωή μου δεν είμαι πολύ πιστός. Πιστός σε μένα, στους φίλους. Πιστός στα πιστεύω μου είμαι. Ποτέ μου δεν τα πρόδωσα και αυτό είναι κάτι άξιο αναφοράς. Το να με συναναστρέφεσαι τελικά παίζει να ναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι ότι είμαι κακό παιδί, όπως συνηθίζω να λέω «οι κακοί είναι στη φυλακή». Δεν είναι πως εθελοτυφλώ αλλά ο πραγματικά κακός, όχι απλά δεν το παραδέχεται αλλά και να δεις που δεν μπαίνει καν στον κόπο να σου πει τι είναι. Το καταλαβαίνεις μια και καλή, από τα τραύματα που σου αφήνει πάνω σου…

Λογική σκέψη τώρα που πρέπει να κάνετε είναι «Τι διάολο ασυναρτησίες λέει ο ψυχάκιας». Να σας πω την αλήθεια μου ούτε εγώ ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω απόψε. Ίσως για να τη σπάσω στην λευκή σελίδα. Ξέρετε τώρα τελευταία κάνω πολλά πράγματα από σπάσιμο. Έτσι για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Είχα που λέτε μια ανησυχία τώρα τελευταία για το ποιος είμαι, πού πάω, από πού ξεκίνησα και κυρίως που πάω σε σχέση με εκεί που ήθελα να πάω. Μα να σας πω πως βρέθηκα χαμένος σε ένα χάος. Όμως, οκ το έσωσα. Ή καλύτερα, με σώσανε. Είναι οι φρουροί της ζωής μας που έλεγα σε ένα παλιότερο μου κείμενο; Αυτοί σε σώζουν σε τέτοιες φάσεις.

Που λες φίλε αναγνώστη, τώρα τελευταία αποφάσισα να μου τη σπάσω. Να κάνω αυτά που για χρόνια αρνιόμουν να κάνω. Εύλογη η απορία «Σιγά ρε φίλε, τι δεν έκανες πια;». Η αλήθεια είναι κάπως περίπλοκη, έκανα πάρα πολλά που δεν έπρεπε για τέτοια ηλικία. Είναι κακό να είσαι 22 (άκλειστα) και τώρα να λες «τι παραπάνω;».

Ξέρεις ρε φιλαράκι, είναι κάποιοι άνθρωποι που ζουν μέσα σε κύκλους, το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Είναι αυτό που λέμε απλά έκλεισα έναν κύκλο, ανοίγω έναν νέο. Ήμουν λίγο των άκρων η αλήθεια να λέγεται. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου χάθηκα, εγώ και ο εαυτός μου. Είμαι ματαιόδοξος η αλήθεια να λέγεται. Όμως αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία. Έτσι πάνε αυτά. Το 2006 ήθελα να κάνω τα πάντα για να γίνω διάσημος, τώρα απλώς θέλω να κάνω τα πάντα. Όχι για να γίνω διάσημος, για να γίνω αυτός που ονειρεύτηκα, εγώ.

Διάβολε βαρέθηκα να κυνηγάω την αναγνωρισημότητα , θέλω την αναγνώριση. Λόγω αξίας, όχι λόγω επαγγέλματος. Και τελικά δεν είναι δύσκολο, γιατί τόσα χρόνια κυνηγώντας την αναγνωρισημότητα δεν έδινα σημασία σε τόσο σεβασμό που είχα κερδίσει. Είναι σαν να προσπερνάς τον χρυσό, κυνηγώντας κάτι που σου μοιάζει με διαμάντι και στο τέλος να διαπιστώνεις πως είναι γυαλλάκι που αντικατοπτρίζει το φως.

Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις πού θα περάσεις καλύτερα, στο χαζό, το ανούσιο ή στο ουσιώδες και το εποικοδομητικό; Σήμερα μου έλεγε η μάνα μου κάτι αναμνήσεις από τότε που ήμουν μπέμπης και κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να εξαναγκάζεις τους άλλους να σε μάθουν λόγω διασημότητας, είναι ωραίο να σε θυμούνται λόγω αυθεντικότητας.
Τώρα αν αυτό, το να είσαι μόνο ο εαυτός σου, βλάπτει που και που γιατί όσο να πεις εκτίθεσαι, λίγο με νοιάζει. Ε οκ αυτός είμαι αν δε σε γουστάρει ο άλλος ας γυρίσει απ’ την άλλη.

Σημασία δεν έχει να μη μου πέφτουν τα γυαλλάκια μου χαμηλά στη μύτη όταν κουράζομαι, σημασία έχει να το βρίσκεις χαριτωμένο. Και τότε μ έχεις κάνει δικό σου. Και οκ τα γυαλλάκια μου θέλω να ναι σχεδιαστή, αυτό όμως δε σε αφορά εσένα, αφορά εμένα. Κάτι έμεινε και από τα τελευταία 5 χρόνια, μια εμμονή με τη μόδα. Δεν το πετάς…