Στόχοι

Δεν είναι πως θέλω να απολογηθώ αλλά πολλές φορές αισθάνομαι πως είμαι πολύ περίεργος άνθρωπος. Νιώθω, με πιάνω δηλαδή, να προσπαθώ να μου βάλω φρένο απέναντι σε αυτό που θα έκανε ο μέσος διπλανός μου. Ίσως αυτή η αυτοκαταπίεση να οδηγήσει σε τραυματισμούς που εγώ τώρα δεν καταλαβαίνω αλλά με τα χρόνια ίσως να αντιλαμβάνομαι. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί αφ’ ενός ντρέπομαι να τις μοιραστώ με τον καθέναν που θα τύχει να διαβάσει το κείμενο αυτό και αφ’ ετέρου γιατί μπορεί να κράξετε και δε θα το ήθελα.

Είμαι περίεργος αυτό είναι γεγονός. Το θέμα που θα προβάλω εγώ ως επιχείρημα-δικαιολογία είναι κάπως απλοϊκό και ίσως και χαζό αλλά εγώ θα το πω γιατί είναι η αλήθεια μου. Από μικρό μου έμαθαν να είμαι ο εαυτός μου, αυτός που πραγματικά θέλω να είμαι, να μην περιμένω να γίνω αλλά να είμαι ο ίδιος ο στόχος μου. Να ζήσω τώρα αυτό που οι άλλοι περιμένουν κάποτε να γίνουν.

22 χρόνια ένας αγώνας, μια αγωνία. Να ζήσω αυτό που κανονικά θα ήταν παράτολμο να ζητήσω. Υπάρχει βέβαια και περιορισμός στο κάθε στατιστικό δείγμα. Και πάντα, μα πάντα αυτοί οι περιορισμοί είναι που μένουν να σε ταλαιπωρήσουν μετά. Στον απολογισμό νιώθω πως ενώ έζησα αυτά που εγώ επέλεξα, έζησα πολύ λίγο. Εκεί που οι άλλοι ζούσαν 5 πράγματα εγώ ζούσα γύρω στα 2,5. Μπορεί κατά το δικό μου δοκούν αυτά τα 2,5 να άξιζαν για 10 αλλά στον απολογισμό εμένα μου λείπουν.

Μακάρι και το εννοώ να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να έλεγα δε θέλω να ζήσω αυτό που ονειρεύομαι αλλά ακριβώς ότι πρέπει να ζήσουν τα παιδιά της ηλικίας μου. Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Μια σειρά από εθελούσιες απαγορεύσεις οδηγούν σε μια φυλακή. Θα μου πείτε τι είδους είναι αυτή η φυλακή που είναι σχεδόν επιλεγμένη από σένα τον ίδιο.

Ξέρετε, όταν παίρνεις το ρίσκο να κάνεις αυτό που εσύ ο ίδιος επιλέγεις, κόντρα στους κανόνες και τους νόμους των πρέπει της κοινωνίας, πρέπει στο τέλος να δείξεις κυρίως στον εαυτό σου αλλά και στους άλλους (γιατί όχι άλλωστε;) πως αυτό που επέλεξες ήταν το σωστό ή πως τουλάχιστον εσύ το έζησες όπως έπρεπε. Και εκεί ακριβώς ορθώνεται η φυλακή. Μια φυλακή που τι ακριβώς σου λέει; Ή θα πετύχεις ή κάνε αυτό που σου λέγανε πως είναι το σωστό.

Πως μπορείς κάθε φορά να παίρνεις το ρίσκο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας και να φοβάσαι από κάποια στιγμή και μετά να κοιτάξεις πίσω σου γιατί σε περιμένει μια κριτική επιτροπή χειρότερη και από αυτή του xfactor. Δε θέλω να γίνω κάτι άλλο από αυτό που έχτισα αλλά αγχώνομαι ρε γαμώτο. Η ζωή μου με οδήγησε σε έναν δρόμο μοναχικό, πολύ μοναχικό. Δεν ξέρω τελικά αν ήμουν εγώ ο κατάλληλος για να το κάνει όλο αυτό αλλά αφού το ξεκίνησα θα τον περπατήσω φίλοι μου, όχι για να καταφέρω κάτι πλέον. Ξέρω πως ότι και αν είναι αυτό εγώ πάλι λίγο θα το θεωρήσω οπότε ως στόχο – έπαθλο το ξεχνάμε. Το κάνω πια από περιέργεια. Να δω που διάολο θα με βγάλει αυτός ο περίεργος δρόμος.

Αφού επέλεξα να είμαι αυτός που οι άλλοι δε θα βλέπουν ως ίδιο τους, λογικό είναι ούτε πίσω να μπορώ να κάνω, ούτε μπρος όμως! Οπότε θα το πάω μέχρι το τέλος, για να δω το φινάλε. Κάποτε θα γίνω αυτό που σήμερα ονειρεύομαι και τότε θα κυνηγάω να γίνω αυτό που τότε θα θέλω.

Στο μεταξύ ένα είναι σίγουρο, εγώ μπορεί να μην το απόλαυσα 100% αλλά σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα γιατί ξέρω πως πολλοί θα ποθούσαν να πάρουν το ρίσκο των επιλογών μου και να πορευθούν.

Καλή συνέχεια φίλοι μου, ευχαριστώ για την παρέα.