Κάπου στου δρόμου τα μισά…

Ακριβώς εκεί βρίσκομαι.

Τώρα θα μου πείτε, και τι μας το λές; Σας απαντώ ότι αν δεν σας ενδιαφέρει μην διαβάσετε τα παρακάτω.

Το να βρίσκεσαι στα μισά μιας πορείας έχει και θετικά και αρνητικά. Σίγουρα έχεις διανύσει την μισή πορεία προς έναν προορισμό, και μπράβο σου! Έχει την εμπειρία της μισής αυτής διαδρομής, την σοφία που σου αφήνει ο κάθε μικρός σταθμός του δρόμου που έχεις επιλέξει να πορευθείς.

Έχει και τα αρνητικά όμως… Κατ’ αρχήν ο προορισμός είναι ακριβώς σε άλλη τόση απόσταση που σημαίνει πως έχεις να μάθεις ακόμα τόσα, μη σου πω και παραπάνω, να βιώσεις μεγαλύτερες εμπειρίες, να γνωρίσεις καλύτερους ή διαφορετικούς ανθρώπους αλλά κυρίως να διαχειριστείς ισχυρότερα εμπόδια.

Η ζωή τελικά είναι σαν τα Super Mario που έπαιζα στο Game Boy Colour που μου είχε πάρει η μαμά μου να παίζω και της έσπαγα τα νεύρα βάζοντας συνέχεια στο On τον ήχο του παιχνιδιού.

Όσο πλησιάζεις λοιπόν στο τέλος, στην «μάνα», στο κάστρο ή ό,τι άλλο βρισκόταν στο τέλος κάθε πίστας συναντάς και τον δράκο. Τον αντιπαθέστατο αυτό φρουρό της τελικής πύλης που σου πέταγε με διαφορετικό τρόπο φωτιές να σε κάψει και να δεις και να ξαναδείς για πολύ καιρό το GAME OVER, μέχρι που να βρεις τον μαγικό συνδυασμό κουμπιών και δευτερολέπτων ώστε να τον εξουδετερώσεις και να πας πια στην πολυπόθητη πύλη.

Μόλις ανοίξει όμως; ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ κύριε Super Mario.

Πιστέψτε με Super Κωνσταντίνος δεν είμαι κι όμως δράκους σκότωσα πολλούς. Όμως πάντα έχω θέμα με το να ξεκινήσω την νέα πίστα. Που να βρω το κουράγιο πια; Πόση σοφία να μαζέψω από τις κατά τα άλλα ωραίες μάχες που λατρεύω να κερδίζω;

Στην πράξη είναι δύο οι παράμετροι που με ενδιαφέρουν στις μάχες αυτές. Σαφέστατα θέλω να τις κερδίζω… Μα με το σπαθί μου, μα με την στρατηγική μου, μα με λίγο πιο ύπουλα μέσα καμιά φορά.

Από την άλλη όμως είναι που μάχομαι και στο καλό μου κουστούμι και δε θέλω ούτε να το γδάρω, ούτε να το ματώσω, ούτε καν να το σκονίσω. Είναι δύσκολο να κάνεις ξιφασκία φορώντας Tom Ford, εμένα όμως δεν μου επετράπη από τη ζωή ή την παιδεία μου να φορέσω φόρμα εργασίας, έστω κι αν αυτή ήταν D-Squared.

Κάπως έτσι ένιωσα χτες. Έχοντας κάνει όλη αυτήν την διαδρομή, θεωρώντας πως κέρδισα τις μάχες μου σε κάθε στάδιο που προκλήθηκα να δώσω μια παράσταση, κρατώντας άφθαρτο το προαναφερθέν Tom Ford επίσημο ένδυμα, είδα απέναντι μου άλλη μια πόρτα που πρέπει να ανοίξω και να τερματίσω μια πίστα. Φυσικά είδα και τον δράκο της περίπτωσης μας να μου χαμογελάει αυτή τη φορά και εγώ πρέπει να καταλάβω τα τρωτά σημεία των βολών του και τις νεκρές γωνίες ώστε να τον εξουδετερώσω…

Για να δούμε, θα τα καταφέρω και αυτήν την φορά…?

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…]